شعری از خسرو گلسرخی :

(مسئولیّت شعر بر عهده ی شاعر آن است ؛ نه هیچ کس دیگر !)

"دشمن و خلق "

او سوار آریا - بنز است
تو
بر دوچرخه
تکیه گاه اوست غربی
تکیه گاه توست خلق
اوست یک تن
تو
هزاران ، صد هزاران تن
پا بزن
پا بزن ای قدرت خلق
پا بزن بر چرخ و بر دنده
انتهای ره
تویی پیروز
اوست بازنده

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

گفتند که دکتر است و کاری بلد است

با دسته کلید خود زِ هَر باب رَد است

با پیر و پاتال های دولت گفتم

نیروی جوان واقعا انقدر بد است ؟!

موضعت بر ضدّ فتنه واقعا جانانه بود!     اعتمادت بر جوانان واقعا مردانه بود!

گفته بودی که کلیدی داری امّا گوئیا          آن کلیدِ قفلِ دربِ "سالمندان خانه" بود!

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود**یادت از خاطر ما ملّت ایران نرود

درپی این همه خدمت طی این چندین سال**نامت از اوّل طومار خدومان نرود

آنقدر تیشه زدی بر بن مفسدها که**درد آن تا ابد از خاطر دزدان نرود

 مهرت آنگونه به اعماق دلم جای گرفت**که اگر سر برود مهر تو از جان نرود

پست ها می گذرد هیچ غمی نیست ولی**مهم آنست ز دل گرمی ایمان نرود

کاش ما مثل تو گردیم ؛ فقط فکر خدا**کاشکی ذکر خدا از لب انسان نرود

هرکه دشواربدست آمده باشد؛به خدا**هرچه کوشش که کنی بازهم آسان نرود

حافظ این بیت برای تو سروده؛دکتر**ای خوش آن بیت که ازخاطره هامان نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند**تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود

همین شعر در دولت بهار